سلام
من دخترم نزدیک سی سالمه. مشکلی که دارم اینه که  از همون اوایل نوجوونی و جوونی نمیتونم به صورت اقایون زیاد نگاه کنم یا به چشمشون خیره بشم، چون خیلی معذب میشم.
من نگاهم گیر میکنه تو صورت بقیه و مجبورم نگاهمو بدزدم، مخصوصا اقایون و چون این اصلا خوب معنی نمیشه ترجیح میدم اصلا نگاهشون نکنم؛

از طرف دیگه
من شخصیت احساسی و عاطفی دارم، و نیاز عاطفی احساسیم هم زیاده.

از طرف دیگه
یک مواقعی همجنس هام یهو بهم میگن چه چشمهای قشنگ و معصومی داری، چقدر مژه داری، چقدر لطیف و ناز هستی، برای همین هم من بیشتر مشکل دارم که به چهره و چشمهای آقایون نگاه کنم، چون فکرمیکنم اگر زیاد نگاهشون کنم اونا هم همین حس بهشون دست میده و به چشمشون میاد، و خب خجالت میکشم.

و خب نیاز عاطفیم هم بالاست من اگر زیاد نگاه کنم به چهره اقایون و با محبت صحبت کنند دلم قیلی ویلی میره. ترجیح میدم نگاهشون نکنم، یا نگاهمو بدزدم، یا خودمو بزنم به اون راه که اصلا نخوام به یک مرد فامیل سلام کنم.
مخصوووصا که الآن خواهرم نامزد کرده و با نامزد اونم همینطورم ؛
و این نگاه نکردن بهشون و دزدیدن نگاهم میترسم اشتباه تعبیر بشه، فکرکنن بهشون علاقه دارم و نگاهمو میدزدم تا لو نرم.

من شدیدا درگیر این مسئله هستم.
الآن برای ازدواجم اصلا شرایط فراهیم نیست. لطفا جور دیگه‌ای بهم کمک کنید و راهنماییم کنید تا برای این مسئله فکری بردارم.
متشکرم